اخبار

سال‌ها پیش بود. هنوز دردهایمان تا این اندازه تحمل‌ناپذیر نشده بودند. هنوز کرونا زندگی همگان را به هم نریخته بود؛ همه را خانه‌نشین و خاکسپاری‌ها را به مراسمی رمزآلود در گورستان‌هایی ترسناک و خلوت تبدیل نکرده بود.

به گفته ناصر فکوهی، ملت‌سازی و دولت‌سازی فرایندی ضروری است؛ اما ما در این فرایند به موفقیت نرسیدیم؛ چون در ایران مسائل نژادپرستی داریم.

مشکلات و کاستی‌ها بدون آنکه بخواهم چشم‌اندازی تیره و بدون هیچ راه حلی ترسیم کنم، زیاد و پیچیده هستند. دو سال پیش به درخواست پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم، فکر می‌کنم، همراه با بیست نفر از اساتید دیگر که پیشینه زیادی در دانشگاه داشتند و هرکدام کتابی در این زمینه تالیف کردند، من هم کتابی گردآوری و تالیف کردم با عنوان «دانشگاهی که بود…» در این کتاب تجربه‌های تقریبا بیست و پنج ساله خود را از نظام دانشگاهی ایران در موقعیت‌های بی‌شماری که تجربه آن‌ها را داشتم تحلیل کردم .

درهم شکسته‌شدن مراسم و مناسک مرگ که کرونا به وجود آورده است با آسیب‌های بی‌شماری همراه بوده و خواهد بود؛ چیزی شبیه به یک مرگ ناتمام، به مرگی که برایش عزایی به پا نشده، به اشکی که ریخته نشده و به نگاه آخری که به کسی پیش یا درست پس از مرگش انداخته نشده است.

ناصر فکوهی گفت: اندیشیدن و اندیشه و به‌ویژه خلاقیت در اندیشه، بدون گفت‌وگو امکان‌پذیر نیست. از این‌رو، روشن است که پیامد نبود یا کمبود گفت‌وگو به صورت مستقیم یا غیرمستقیم کمبود یا نبود رشد فکری و خلاقیت‌های انسانی، زبانی، هنری، ادبی و… است.

جامعه ما در عرف خود گاه بسیاری از گرایش‌های خرافی را حمل می‌کند و بنابراین بهتر است این‌گونه احساسات تشویق نشوند، عقل‌گریزی و عقل‌ستیزی در این جامعه پیشینه‌ای بسیار طولانی دارد

فهرست زلزله‌ها و مصایب «طبیعی» در ایران دایما طولانی‌تر می‌شود اما این امر با توجه به موقعیتی شناخته شده از جغرافیا و اقلیم این کشور چندان «غیر طبیعی» نیست.